سر کوه بلند آمد سحر باد.

زتوفانی که میآمد خبر داد.

درخت و سبزه لرزیدند و لاله

بخاک افتاد و مرغ از چهچه افتاد.

سر کوه بلند ابرست و باران.

زمین غرق گل و سبزه ی بهاران.

گل و سبزه ی بهاران خاک و خشت ست

برای آنکه دور افتد زیاران.

سر کوه بلند آهوی خسته

شکسته دست و پا، غمگین، نشسته.

شکسته دست و پا دردست، اما

نه چون درد دلش کز غم شکسته.

سر کوه بلند افتان و خیزان،

چکان خونش از دهان زخم و ریزان،

نمیگوید پلنگ پیر مغرور

که پیروز آید از ره، یا گریزان.

سر کوه بلند آمد عقابی.

نه هیچش ناله ای، نه پیچ و تابی.

نشست و سر بسنگی هشت و جان داد؛

غروبی بود و غمگین آفتابی.

سر کوه بلند از ابر و مهتاب،

گیاه و گل گهی بیدار و گه خواب.

اگر خوابند، اگر بیدار گویند

که هستی سایه ی ابرست، دریاب.

سر کوه بلند آمد حبیبم.

بهاران بود و دنیا سبز و خرم.

در آن لحظه که بوسیدم لبش را

نسیم و لاله رقصیدند با هم.

اخوان ثالث